به چندتا پست قبلیم سر بزنین میبینیم که این بحث من و صبرا به خاطر چی بوده صبرا خانم گفته ی من رو
انکار میکنن و من دارم دلیل بر صدق گفته ام میارم .
من نوشته بودم که مقصر ما هستیم ولی صبرا این جواب رو داد:
ما همیشه مقصر نیستیم . روح جاهایی می رود که به او اجازه حضور داده باشند . در چاردیواری ذهن ما همیشه میله هایی هستند که به کشنده ترین زهر ها آغشته اند . گاهی اتفاق می افتد بلایی مزمن که وادارم می کند به رویش آغوش نگشایم .
چرا همیشه ما مقصریم درسته که روح جاهایی میره که اجازه بهش داده شده ولی اگه ما چشممون رو باز کنیم و عقلانی عمل کنیم و روح رو درست پرورش بدیم میتونیم خیلی راحت به روحمون یاد بدیم که کجا بره و کجا نره .
در مورد اون میله ها و زهر های کشنده ..... من انکارشون نمیکنم ولی همه اونها زائده تصورات ما هستن.
اگر ما درست عمل کنیم این میله ها هیچوقت به وجود نمیان
در مورد قسمت آخر :
کمــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک
من نفهمیدم یعنی چی !